Πρέπει να θυμόμαστε ότι τότε, οι αθλητές έπρεπε να αντιμετωπίσουν πληθώρα δυσκολιών. Συχνά ταξίδευαν αυθημερόν για να αγωνιστούν, μέσα σε κλειστούς χώρους γεμάτους ανέσεις, οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση είχαν σκληρά πλαστικά δάπεδα ή ακόμα και τσιμέντο. Οι περισσότεροι δεν είχαν την πολυτέλεια να αγωνιστούν σε κλειστά γήπεδα και οι πιο πολλές ομάδες μάχονταν σε γήπεδα με πίσσα του δρόμου, που κάποιες φορές καθιστούσε την πορεία της μπάλας επικίνδυνη.
Αν ο αγώνας είχε προγραμματιστεί σε ανοικτό γήπεδο, οι αθλητές έπρεπε συχνά να ελιχθούν ανάμεσα σε καιρικές κακουχίες, με τα παιχνίδια να διεξάγονται ακόμα και υπό βροχή ή δυνατό άνεμο. Πολλές φορές πριν από μια αναμέτρηση, η προετοιμασία απαιτούσε απλές, αλλά καινοτόμες λύσεις, όπως η χρήση πριονιδιού για να αποφευχθεί η γλίστρα.
Περασμένα χρόνια, σε συνδυασμό με διαρκείς προκλήσεις κατά τη διάρκεια των αγώνων, διαμόρφωσαν όχι μόνο τις ικανότητες αλλά και τη νοοτροπία της τότε γενιάς των μπασκετμπολιστών. Οι νέοι αθλητές, παρά τις δυσκολίες και τους κινδύνους, έβρισκαν πάντα το τρόπο να διασκεδάζουν και να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, παρόλο που το πρώτο τους σεζόν μπορεί να μην διαρκούσε ούτε μέχρι τα Φώτα.
Σήμερα, οι νέοι αθλητές τυχαίνει να αντιμετωπίσουν εντελώς διαφορετικές προκλήσεις, ωστόσο η εμπειρία του παρελθόντος και η ‘σκληρή εκπαίδευση’ που βιώθηκε σε αυτά τα ανοικτά γήπεδα παραμένει στο συλλογικό ασυνείδητο, διαμορφώνοντας την αγάπη τους για το άθλημα. Κάθε φορά που ένα γήπεδο κλείνει και οι μνήμες της παλαιάς εποχής αναβιώνουν, η ανάμνηση αυτών των καιρών προσθέτει μια διάσταση ανεξίτηλη στην εξέλιξη του αθλήματος.
Πηγή: kathimerini.gr