Η Ζωή και οι Παραδόσεις Μιας Ηρακλειώτισσας

Η ζωή στην Αρακλειά τα προηγούμενα χρόνια ήταν εντελώς διαφορετική από την τωρινή πραγματικότητα. Όταν ήμουν κορίτσι, πηγαίναμε στο σχολείο και σε κάθε τάξη μαζευόμασταν τριάντα πέντε παιδιά. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, οι οικογένειες αναγκάστηκαν να μετακομίσουν για να βρουν καλύτερες εκπαιδευτικές ευκαιρίες για τα παιδιά τους. Τώρα, οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού έχουν μειωθεί σε περίπου 80. Σήμερα, οι μαθητές πηγαίνουν στη Νάξο, καθώς το νησί δεν διαθέτει Γυμνάσιο, και ψωμί έρχεται καθημερινά από γειτονικά νησιά όπως η Νάξος, η Σχοινούσα και η Αμοργός.

Η οικογενειακή μου ιστορία ξεκινά από τη Μικρασία, με τον πατέρα μου, τον Μανώλη, έναν καπετάνιο από το Αϊβαλί και τη μάνα μου, που προέρχεται από το νησί. Με την Μικρασιατική Καταστροφή, ο πατέρας μου ήρθε στην Αρακλειά και μαζί με τη μάνα μου, που παντρεύτηκε σε ηλικία 15 ετών, απέκτησαν έξι παιδιά. Έμαθα πολλά από εκείνον, όπως τη μοναδική συνταγή για γεμιστό κατσικάκι που ήταν άγνωστη στο νησί.

Η μαγειρική πάντα είχε μια ξεχωριστή θέση στην οικογένειά μας. Έχω ακολουθήσει την παράδοση οργανώνοντας τραπέζια στο σπίτι, ειδικά όταν έρχονται φίλοι. Αυτό τον Πάσχα είχα καλέσει δώδεκα άτομα, μαγειρεύοντας εννιάμισι κιλά κατσίκι στον φούρνο και προσφέροντας φρικασέ, καραβόλους και πολλά άλλα παραδοσιακά πιάτα. Ήμασταν συνηθισμένοι να μαζευόμαστε πολλές φορές, με την αυλή γεμάτη καλεσμένους.

Σήμερα, σχεδιάζω να παραμείνω στην Αρακλειά μέχρι τον Νοέμβριο, ελπίζοντας να μπορέσω να γιορτάσω με την οικογένειά μου την εκκλησία του Ταξιάρχη, που έχει χτίσει ο παππούς μου. Παρόλο που διατηρώ σχέσεις με την πρωτεύουσα, νιώθω απόλυτα τυχερή που μπορώ να περάσω χρόνο στο νησί μου, περιτριγυρισμένη από αγαπημένα πρόσωπα, να δημιουργούμε αναμνήσεις και να απολαμβάνουμε τις παραδοσιακές γεύσεις που συνδέουν το παρελθόν με το παρόν.

Πηγή: kathimerini.gr