Η πολιτική βία, ειδικά μέσω των δολοφονιών, παραμένει ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας. Ιστορικές πολιτικές δολοφονίες και απόπειρες στο 20ό αιώνα έχουν καταγραφεί ως σημαντικά γεγονότα που επηρεάζουν όχι μόνο τη δημόσια ζωή, αλλά και τη μνήμη της κοινωνίας. Επίσης, οι μαζικοί πολιτικοί φόνοι, κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πολιτική αναταραχή και στη διαμόρφωση του πολιτικού κλίματος.
Στην Ελλάδα των εμφυλίων πολέμων, οι πολιτικοί φόνοι καταγράφηκαν ως σταθμοί στην ιστορία, περιλαμβάνοντας τη δολοφονία του Γεωργίου Α΄ το 1913, την απόπειρα κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1920, και την εκτέλεση των Εξι το 1922. Αυτές οι πράξεις φονικής βίας, καθώς και άλλες κατά τη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου, διαμόρφωσαν μια κουλτούρα βίας και απώλειας.
Η πολιτική ζωή της Ελλάδας είχε επηρεαστεί από φοβερούς φόρους αίματος, οι οποίοι συνδέθηκαν με την ανάγκη υποταγής και τρομοκρατίας, το οποίο διαμόρφωσε την πολιτική αποτυχία της εποχής. Հայց φόνων και φόνων είχε χυθεί πολύ μελάνι για να δικαιολογηθούν ή να εξηγηθούν, αλλά η πραγματικότητα ήταν πάντα η ίδια: ο πολιτικός φόνος δεν κλείνει πληγές αλλά ανοίγει νέες.
Με τη μετάβαση προς τη Δύση το 1974, φαινομενικά οι κανόνες είχαν αλλάξει, και η ζωή των πολιτών δεν απειλούνταν όπως στο παρελθόν. Παρ’ όλα αυτά, τρομακτικά κρούσματα τρομοκρατίας διατήρησαν τη σκιά του φόβου στον πολιτικό χώρο, καταδεικνύοντας την αναρχία και τη βία που χαρακτήριζαν τα προηγούμενα χρόνια.
Αυτές οι συγκρούσεις και οι δολοφονίες, παρότι ανήκουν στο παρελθόν, συνεχίζουν να επηρεάζουν τη σύγχρονη πολιτική ζωή της Ελλάδας και ενδεχομένως να προσδιορίζουν τη αντίληψη των πολιτών για τις δημοκρατικές διαδικασίες. Η επίδραση της πολιτικής βίας τοποθετεί ένα στέρεο φράγμα απέναντι στην πρόοδο και τη συνεργασία, με τις μνήμες να παραμένουν νωπές και οι πληγές ακόμα ανοιχτές.
Πηγή: kathimerini.gr