Χορός και Πολιτιστική Συμπερίληψη σε Μια Γερμανική Γειτονιά Μεταναστών

Στα τέλη Σεπτεμβρίου, βρέθηκα τυχαία στην Πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο και αντίκρισα μια εντυπωσιακή σκηνή όπου χορεύουν είκοσι-τριάντα παιδιά. Ανάμεσα στους στίχους που ακούγονται, εντόπισα μόνο το «χαμπίμπι». Ορισμένα από τα κορίτσια φορούν μαντίλα, έχουν σκούρα ρούχα και μιλούν σπαστά γερμανικά. Οι περήφανες μαμάδες καταγράφουν σε βίντεο τη χορογραφία. Το κοινό συμμετέχει ζωντανά και, όταν η μουσική αλλάζει σε γερμανικό τραπ, οι νέοι χορευτές ενθαρρύνουν τα παιδιά, που χορεύουν με μια αίσθηση μπλαζέ. Καθώς τα παιδιά κατεβαίνουν από τη σκηνή, ένας πιτσιρικάς αρχίζει να μου εξηγεί γιατί θεωρεί κακό τον καγκελάριο Ολαφ Σολτς: «Το ντονέρ έχει πάει 10 ευρώ», φωνάζει ενθουσιασμένος. Ο επικεφαλής της χορευτικής ομάδας προσπαθεί να επιβάλει μια κάποια τάξη, αλλά τα παιδιά συνεχίζουν να χορεύουν και να παλεύουν μεταξύ τους.

Η εκδήλωση είναι αφιερωμένη στον χορό και στη συμπερίληψη, με τη συμμετοχή διακεκριμένων χορογράφων, όπως η Σάσα Βαλτς. Καθώς παρακολουθώ, ακούω έναν από τους διοργανωτές να φωνάζει τον Κοσμά, τον εκπαιδευτικό που διδάσκει τα παιδιά την κινησιολογία. Συνειδητοποιώ ότι είναι Έλληνας, απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Ο Κοσμάς Κοσμόπουλος έφτασε στη Γερμανία δύο μήνες πριν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, αφού παρακολούθησε μια ταινία του Βιμ Βέντερς και αποφάσισε ότι το Βερολίνο είναι η πόλη του.

Το σχολείο του Κοσμά βρίσκεται στη γειτονιά του Βέντινγκ, μια από τις πιο φτωχές περιοχές του Βερολίνου, όπου το ένα τρίτο των κατοίκων είναι μετανάστες και αιτούντες άσυλο. Οι μαθητές στα τοπικά σχολεία είναι κατά 90% παιδιά μεταναστών και η ανεργία φτάνει το 10%, διπλάσια από τον μέσο όρο. Παρόλες τις δυσκολίες, το 2022, το σχολείο του Κοσμά ήταν το μοναδικό που προσκλήθηκε στο φεστιβάλ παιδικού θεάτρου στο Λίμπεκ.

Ειδικότερα, ο Κοσμάς αναφέρεται στις αρχικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν, καθώς οι γονείς δεν συμμετείχαν ενεργά στη σχολική ζωή. «Ήταν δύσκολο να τους φέρουμε στο σχολείο, ακόμα και με τη βοήθεια της αστυνομίας», λέει. Ωστόσο, το 2012, η διοργάνωση μιας γιορτής Χριστουγέννων που ονομάστηκε «Χειμωνιάτικη γιορτή» άλλαξε τη νοοτροπία και οι γονείς συνέρρευσαν στην εκδήλωση. Από τότε άρχισαν να αντιλαμβάνονται τη σημασία τέτοιων εκδηλώσεων.

Η επιτυχία του εγχειρήματός του οφείλεται και στην ικανότητά του να κινητοποιεί τα παιδιά μέσα από τη μουσική. Όταν τους παίζει κομμάτια που αναγνωρίζουν, η αντίδρασή τους είναι αυθόρμητη. Αν και παραδέχεται ότι οι πατέρες είναι πιο επιφυλακτικοί και λιγότερο παρόντες στις εκδηλώσεις, η εμπειρία του με τα παιδιά αποδεικνύει το αντίθετο. Στο Βέντινγκ, οι αντιδράσεις από υπερπατριώτες Γερμανούς είναι σπάνιες. Εξετάζοντας τη δική του ταυτότητα, σημειώνει ότι μοιάζει με τους μετανάστες και γι’ αυτό γίνεται πιο εύκολα αποδεκτός από την κοινότητα.

Πηγή: kathimerini.gr