Η ταινία αναφέρεται σε ένα σπίτι που σχεδίασε ο πατέρας της Σοφίας, ο οποίος ήταν αρχιτέκτονας και απεβίωσε το 2020, κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας. Αυτή η απώλεια αποτέλεσε το εφαλτήριο για την δημιουργία της ταινίας, καθώς η Σοφία πέρασε εκείνη την περίοδο στο σπίτι του, βιώνοντας έντονα την παρουσία του. Αυτή η σχέση με το σπίτι, που ήταν πάντα φιλόξενο για φίλους και συγγενείς, έχει να κάνει με την ιδέα ότι το σπίτι δεν είναι απλώς μια φυσική συνθήκη αλλά και μια ζωντανή εμπειρία.
Αναφορικά με την κατηγορία της ταινίας, η Σοφία την περιγράφει ως μια υβριδική, queer ταινία μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας, με κεντρικά θέματα τον έρωτα, την απώλεια και την αρχιτεκτονική. Όσον αφορά τη δημιουργική διαδικασία, αρχικά άρχισε να γράφει πεζά κείμενα, τα οποία εξελίχθηκαν σε σενάριο, επιτρέποντας στον εαυτό της να εξερευνήσει τα συναισθήματά της και τη σύνδεση της προσωπικής της ιστορίας με την ταινία.
Η ταινία περιλαμβάνει πολύ προσωπικό υλικό, ωστόσο η Σοφία επιδιώκει να το κάνει προσβάσιμο στο κοινό. Η γυριστική διαδικασία συνέπεσε με δύσκολες στιγμές, καθώς οι συντελεστές έπρεπε να αντιμετωπίσουν προκλήσεις που συνήθως προκύπτουν κατά την παραγωγή ταινιών στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, η υποστήριξη από θεσμούς, όπως το Μικροφίλμ της ΕΡΤ, της έδωσε τη δυνατότητα να προχωρήσει.
Στην ταινία, υπάρχει μια ατάκα όπου η ηρωίδα απευθύνεται στον πατέρα της: «ο θάνατός σου ήταν ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο μου έχει συμβεί». Η Σοφία είχε δισταγμούς για την ένταξή της, αλλά τελικά αποφάσισε να την συμπεριλάβει, ένιωθε ότι άνοιγε μια συζήτηση για την απώλεια που συνδέεται με την ανάπτυξη και την αυτογνωσία.
Η ταινία θα προβληθεί στις 27/10, στις 19:00 στον κινηματογράφο Ίριδα, στο πλαίσιο της δράσης «Το Φεστιβάλ Δράμας ταξιδεύει στην Αθήνα».
Πηγή: kathimerini.gr