Τα πάντα στο γκαράζ είναι βίντατζ: από τα τραπεζάκια και τις κούπες μέχρι τους κινητήρες και τα αμαξώματα. Αφηγείται πολλές περιπέτειες από τα εφηβικά του χρόνια – ο πατέρας του ήταν μηχανικός της Χωροφυλακής και οδηγός αγώνων μοτοσικλέτας. «Ήθελε να είμαι τέλειος οδηγός. Δεν με προειδοποιούσε για τα λάθη που έβλεπε ότι κάνω. Μόλις τα έκανα και χτυπούσα το αμάξι, τότε έλεγε: “Τώρα, δεν θα το ξεχάσεις ποτέ”».
Στο γκαράζ τα πάντα είναι τακτοποιημένα και φροντισμένα. Τα αυτοκίνητα γυαλίζουν, τα πιστοποιητικά υπάρχουν προσεκτικά τοποθετημένα, ενώ σε μια μικρή αυλή βρίσκεται παρκαρισμένο ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο. Ο κ. Φωτεινόπουλος, που έχει σημαντική καριέρα στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις, είναι και επιτυχημένος συνοδηγός στους αγώνες ιστορικών Sporting. «Θα μπορούσα να πω ότι είμαι γερμανόφιλος», λέει, ενώ έχει πάρει ένα πανί για να καθαρίσει τα λάδια που άφησε η Porsche. Αν και δεν τρελαίνεται για Ferrari, το τελευταίο του απόκτημα ανήκει στη θρυλική ιταλική εταιρεία. Δεύτερη στις προτιμήσεις του είναι η Corvette Stingray του 1972.
Το ενδιαφέρον του για το αυτοκίνητο, λέει, οφείλεται στις ιστορίες που μπορεί να δημιουργήσει. «Πλησιάζοντας στην Καβάλα, κάτι μου μύριζε. Κατάλαβα ότι η Dodge είχε πιάσει φωτιά – η καρότσα της είναι ξύλινη. Χρησιμοποίησα τον πρώτο πυροσβεστήρα για να τη σβήσω και έριξα και τον δεύτερο», εξηγεί και τονίζει πόσο σημαντική είναι η πυρασφάλεια.
Στέκεται περήφανος δίπλα σε μια Stutz Model M του 1929, μια εντυπωσιακή κατασκευή για την εποχή της. «Ο πρώτος ιδιοκτήτης, κάτοχος βενζινάδικου, έχασε τη ζωή του από σφαίρες που τρύπησαν τα αλεξίσφαιρα τζάμια», αναφέρει με νόημα. Αυτό το μοντέλο, λέει, είχε κατασκευαστεί με σκοπό να ξεφεύγει από τα οχήματα της αστυνομίας, αλλά απέτυχε λόγω της υψηλής του τιμής.
Τα αυτοκίνητα στο γκαράζ του είναι πλήρως λειτουργικά και μπορούν να κυκλοφορούν κανονικά στους δρόμους. «Το χόμπι των κλασικών αυτοκινήτων απαιτεί κόπο αλλά και χρήμα. Το πιο σημαντικό είναι η αγάπη για αυτό που κάνεις», επισημαίνει ο κ. Φωτεινόπουλος, που νιώθει πως όσα γνωρίζει τα οφείλει στον πατέρα του και στον Γιώργο Ραπτόπουλο.
Άλλωστε, η στιγμή που φαίνεται να απολαμβάνει περισσότερο είναι όταν ο γιος του τον καλεί για να ζητήσει να χρησιμοποιήσει κάποιο από τα αυτοκίνητα του πατέρα του. Είναι φανερό ότι για εκείνον τα αυτοκίνητα είναι κάτι παραπάνω από λαμαρίνες· είναι πάθος.
Πηγή: kathimerini.gr