Οι Σκιές του Πολέμου και οι Ανθρώπινες Ιστορίες στην Μέση Ανατολή

«Αγαπημένη μου μαμά, συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από την ημέρα που έφυγες, και μόλις τώρα αποφάσισα να σου γράψω. Ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά περίμενα να έχω καλά νέα να σου μεταφέρω. Δυστυχώς, αυτά τα νέα ποτέ δεν ήρθαν. Θα μπορούσα να σου μιλήσω για την πανδημία ή για την δεξιά κυβέρνηση του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που ποτέ δεν εκτιμούσες. Θα μπορούσα να σου αναφέρω τη φρικτή σφαγή που συνέβη εδώ στις 7 Οκτωβρίου και για τους εκατοντάδες ομήρους που υποφέρουν στη Γάζα. Ο Νετανιάχου συνεχώς σαμποτάρει τις όποιες προσπάθειες για ειρηνική συμφωνία, αποφασισμένος να κρατήσει αυτόν τον πόλεμο ανοιχτό.

Λίγο μετά την επίθεση της Χαμάς, ο Ετγκαρ Κέρετ, αναγνωρισμένος Ισραηλινός συγγραφέας, αποκαλύπτει ότι η συγγραφή έχει γίνει για αυτόν πολύ πιο δύσκολη. Η λογοτεχνία, που κάποτε του παρείχε μια βαλβίδα αποσυμπίεσης, πλέον δεν τον βοηθάει. Προτιμά να καταγράφει εμπειρίες και απόψεις, όπως το γράμμα προς τη μητέρα του, με το οποίο επιχειρεί να αποτυπώσει τη φρίκη που ζει τον τελευταίο χρόνο. Αν και προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πλήγμα, η ζωή γύρω του στην Γάζα συνεχίζει, ενώ ο ίδιος παρατηρεί ότι ο φόβος και η καθημερινότητα φαίνεται να συνυπάρχουν στις σχέσεις των ανθρώπων.

Η κατάσταση είναι απελπιστική. Σύμφωνα με τον Κέρετ, ο τελευταίος χρόνος μοιάζει άγονος και οι επιπτώσεις είναι φανερά οδυνηρές. Η τελετή μνήμης για την 7η Οκτωβρίου θα γίνει χωρίς κοινό, καθώς φοβούνται τις διαμαρτυρίες. Η πλήρης αποκοπή από την καθημερινή ζωή και η αδυναμία κατανόησης της κατάστασης κάνουν την ανθρωπότητα να νιώθει απογοητευμένη. Όπως σημειώνει, είναι σαν να παρακολουθούμε τελετές ενώ οι άνθρωποι υποφέρουν.

Η αίσθηση ότι υπάρχουν παντού αντιφάσεις είναι κυρίαρχη. Υπάρχουν στιγμές που φαίνεται ότι όλα κυλούν φυσιολογικά – άνθρωποι να καυγαδίζουν για τις τιμές στο σούπερ μάρκετ – και ξαφνικά η τρομοκρατία της βομβαρδισμού τα ανατρέπει όλα. Παρά την δυσκολία στη δημιουργία νέων ιστοριών, η αγάπη του για τις τέχνες παραμένει. Εκείνη τη στιγμή, στα κλαμπ της Τελ Αβίβ, ακούει ιστορίες νέων ανθρώπων που έχουν επιβιώσει και θυμούνται την ανθρωπιά τους σε δύσκολες στιγμές.

Η κράτηση ανθρώπων, οι άγριες επιθέσεις, η αύξηση της αστυνομικής βίας καταδεικνύουν μια νέα πραγματικότητα στον Κέρετ, που του προκαλεί πρωτόγνωρο φόβο. Τόνισε ότι όσο συνεχίζεται η κατάσταση χωρίς στρατηγική από οποιαδήποτε πλευρά, ο φαύλος κύκλος του πόνου δεν θα σταματήσει.

Είμαι όσο καλύτερα μπορεί να είναι κάποιος, λέει, αλλά αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο φόβος είναι προσωρινός. Ο πραγματικός του φόβος είναι μη μπορώντας να αναγνωρίσει πια την ταυτότητα του τόπου του και την ενότητα της κοινωνίας. Ελπίζει ότι θα μπορέσουμε μια μέρα να βρούμε την ανθρωπιά που έχουμε χάσει.

Πηγή: kathimerini.gr